ALMELO 1 PAKT DE VOLLE BUIT TEGEN HARDENBERG 1
De tweede ronde van de KNSB-competitie stond op zaterdag 12 oktober al weer op het programma. Na een thuiswedstrijd tegen Lonneker waarin Almelo 1 liet zien dat het winnen gelukkig niet is verleerd, was Hardenberg de tegenstander in de eerste uitwedstrijd. Voor vele spelers van het team van Almelo voelt de Pothof, het clubgebouw van SV Hardenberg, inmiddels bijna vertrouwd. Zet 32 schakers in deze ietwat gedateerde keet bij elkaar; een succesrecept voor mooie partijen, zou je zeggen. Ook 8 schakers van SV Wageningen waren present om het op te nemen tegen het tweede team van SV Hardenberg. Deze wedstrijd was iets minder spannend, de Wageningse schakers speelden de thuisspelende ploeg kaPot(hof). De geoliede machine die we in dit verslag onder de naam Hardenberg 1 kennen is een samenstelling van stuk voor stuk ervaren spelers die meestal al jaren met elkaar samen spelen.
Zoals hieronder beschreven was de rode, oftewel blauwe, draad die door de wedstrijd tussen Hardenberg 1 en Almelo 1 heen liep de rivier de Vecht. Een waterstroom met twee gezichten, soms een vriendelijk kabbelend beekje, maar ook eens in de zoveel tijd een bron van zorgen voor de omliggende gebieden, als de waterstand maar blijft stijgen.
In het buitengebied tussen Ommen en Hardenberg ligt een illustere plek die de naam Sahara draagt. Het Nederlandse equivalent van de bekende Afrikaanse woestijn is misschien wat minder bekend, maar zeker niet minder indrukwekkend. Vroeger graasden er in dit gebied vele schapen die de boel kort hielden, waardoor er plekken met kale, onbegroeide grond overbleven. Om de zandverstuivingen vanuit deze woestijn tegen te gaan werd er rond 1840 een besluit genomen om dit gebied te gaan bebossen, maar tussen deze bossen zijn er vandaag de dag nog steeds een aantal uitgestrekte zandvlaktes te vinden. Het leek erop dat diezelfde schapen ook een vorkje meeprikten op de borden van Yannic en Matthias. Na een interessant begin werden er vooral veel stukken geruild en bleef er uiteindelijk niet veel meer dan een doodse woestijnvlakte op het bord over, twee relatief foutloze remises: 1-1.
Een stukje verder stroomopwaarts vinden we het buurtschap Junne, een plek die met name bekend is door de kruising met het Pieterpad en de stuwdam met vistrap die hier al sinds 1915(!) in gebruik is. Tijdens de zomervakantie kwam ik over deze stuw, uiteraard ter voorbereiding op de tweede ronde van de KNSB-competitie die er aan zat te komen, en merkte ik dat er in de wijde omgeving allerlei waarschuwingsborden stonden in verband met een grootse renovatie en modernisatie van de stuwdam. Hoewel Waterschap Vechtstromen dit als een megaproject aankondigde viel het op het eerste gezicht toch een beetje tegen, de bouwarbeiders die aanwezig waren deden een peukje, van de vissen op de vistrap was geen spoor te bekennen en verder was er weinig te beleven. Eenzelfde ervaring hadden ook Edwin en Floris, die op resp. 3 en 4 tegen de sterkste spelers van de Hardenbergers speelden. Leuk dat trouwens niet alleen de Vecht, maar ook de kopmannen van de thuisspelende ploeg hun roots in Duitsland hebben liggen. Bij Edwin zag het er al snel interessant en tweesnijdend uit, maar nadat er wat stukken werden geruild wisten de heren het centrum relatief snel dicht te schuiven en was de volgende “handshake” een feit, 1,5-1,5. Bij Floris leek het er op het eerste gezicht ook weinig aan de hand, met een pion extra leek het alsof hij het ruimtevoordeel van zijn tegenstander wel kon compenseren. Maar net zoals er bij de stuw van Junne toch meer gebeurd dan je op het eerste gezicht denkt, bleek er ook hier meer aan de hand te zijn. Na een incidentje waarbij de klok niet helemaal goed bleek te werken wist de Duitser namens Hardenberg langzaam zijn positie te verbeteren en bekroonde zijn partij (tevens de eerste overwinning van Hardenberg dit seizoen) met een kingwalk en een mooi matbeeld. Voor de jarige Floris was er geen beginnen meer aan en hij moest dan ook zijn meerdere erkennen, 2,5-1,5.
Dat de Duitsers niet alleen invloed hebben op de scores van KNSB-wedstrijden, maar ook op het verloop van de Vecht in Nederland, is goed te zien als men kijkt naar het kasteel van Rechteren. Het enige kasteel in Overijssel uit de Middeleeuwen dat in z’n geheel bewaard is gebleven staat naast een zogenaamde ‘dode rivierarm’ van de Vecht bij Dalfsen en was een tijd eigendom van een stel graven uit Bentheim. Bijzonder aan dit 14e eeuwse kasteel is dat het een aantal gedaantewisselingen heeft ondergaan, zo werden er door de jaren heen steeds elementen uitgebouwd, afgebroken en werd zelfs het hoofdgebouw in neogotische stijl verbouwd (iets wat later weer werd teruggedraaid). Omdat deze architecturale hoogstandjes ver van mijn vakgebied verwijderd zijn stel ik voor dat we het houden bij het verbouwen van een schaakstelling, iets wat Alvin als geen ander kan. Op bord 8 stond hij vanuit de opening al snel onder druk, zijn tegenstander had een mooi centrum en met het loperpaar leek er voor wit geen vuiltje aan de lucht. Maar toen Alvin er even goed voor ging zitten wist hij de stelling om te toveren in een eindspel met een extra pion voor zwart! Helaas wist de Hardenbergse routinier te ontsnappen in een ongelijk lopereindspel dat Alvin tot in den treure doorspeelde, maar ook hier werd het punt gedeeld, tussenstand 3-2 in het voordeel van Hardenberg.
Hoewel deze stand dit wellicht zou vermoeden, werd er geen crisis uitgeroepen door de Almelose captain Peter. Van eventuele opt-outs, een vuist op tafel in Brussel of het invoeren van een noodwet om het parlement te omzeilen wilde hij niks weten, dit had alles te maken met de stand op de overige borden. Omdat we het toch over monumentale panden hadden is het geen slecht idee om onze aandacht te richten op het eerste bord, waar twee monumenten uit de Hardenbergse schaakgeschiedenis het tegen elkaar opnamen. Peter, die jaren bij de club speelde en deze door een verhuizing een jaar of 3 geleden inwisselde voor Almelo, nam het op tegen Jan van der Veen, die de in de Pothof aanwezige lijst met kampioenen voor de eeuwwisseling domineert. Beide heren, die waarschijnlijk druk waren met het aaneenrijgen van kampioenschappen al voordat de helft van het Almelose team überhaupt was geboren, deden het rustig aan in de opening totdat Peter een langdurend initiatief wist te grijpen. Na een paar rake zetten zag het er rond de tijdscontrole redelijk beroerd uit voor zwart, maar Jan leek de schade nog te kunnen beperken. Na wat heen en weer geschuif was het dan toch Peter die een cruciale pion op de damevleugel wist te winnen en de eerste overwinning van de dag voor Almelo, tevens al zijn tweede punt van het seizoen, noteerde.
De meest spectaculaire partij van de dag was zonder twijfel die van Storm op 7. Na een opening waarin wit een voordeeltje leek te halen kwam de partij al vrij vlot in een uit de hand gelopen middenspel terecht, waarin Storm uiteindelijk een pion op g7 wist te krijgen, zwart een extra loper had en beide koningen op de tocht stonden, mede door de aanwezigheid van zowel een dame als toren voor beide spelers. Na een paar rake zetten na de tijdscontrole was het wel duidelijk dat zwart voor de remise moest vechten en om eeuwig schaak te kunnen geven werd er dan ook een loper en toren tegenaan gesmeten. Onder veel belangstelling van de aanwezige schakers uit zowel Wageningen, Hardenberg als Almelo hield Storm het hoofd koel en liep met zijn koning richting de overkant om de pion te kunnen promoveren. Met deze knappe overwinning stond het inmiddels 3-4 in het voordeel van Almelo, met Marcel nog aan het spelen.
Onze laatste stop langs de Overijsselse Vecht is weer een stukje verder stroomopwaarts. Tussen Hardenberg en Gramsbergen zijn er nog enkele herkenbare onderdelen te zien van de Loozensche Linie, een verdedigingswerk uit de tijd van Napoleon. De linie die vanaf 1799 werd gebouwd had als doel om de oostelijke provincies te beschermen tegen de bisschop van Münster. Hoewel deze linie tijdens de veldslagen prima stand hield, blijkt deze vandaag de dag niet meer waterdicht te zijn, de Duitsers wisten immers anderhalf punt te veroveren tijdens deze KNSB-wedstrijd. Gelukkig was het in de laatste partij van de dag juist Marcel die aanviel. Na een partij die rustig op gang kwam, greep hij in het middenspel het initiatief en wist dit om te zetten in materiaalvoordeel na kwaliteitswinst. Het eindspel duurde echter een tijdje om uit te spelen, wellicht omdat zijn jonge tegenstander er alles aan deed om met een soort Loozensche Linie de vijandelijke troepen buiten de deur te houden. Gelukkig bleef Marcel constant zijn stukken coördineren en na het nodige voorwerk ging hij met de extra kwaliteit dwars door de Linie heen en bepaalde hij de eindstand op een voortreffelijke 3-5 voor Almelo!
Volgende ronde mogen we weer thuis en wel tegen het derde team van Groninger Combinatie. Komt dat allemaal zien!
MK
